Balet mekanikoa

Oholtza gainean, “ring” bat erabilia da, ez borrokoa eta heriotza leku bat bezala, baina barne bizi baten espazioa bezala, izakia taldetik eta gizarte mekanikotik kanpo adierazten delarik. Eszena gainean dantza barrek “ring” bat osatzen dute. Zentroan, dantzariek ezingelditu koreografia bat ematen dute. Ez da bata bestearen aurkako borroka toki bat, baina interpreteak murgiltzen ahal diren espazioa, beren buruari egin behar diote aurre. Balet mekanikoren sortzea garaian, “inspiratutako makinak izan gaiten!” entzuten genuen. Hemen dena laudamenean bukatzen da, belar karratu baten gainean, Natura nahiago izan bezala, 20 urteetako futuristengandik handietsitako makinaren jainkoa baino.

Thierry Malandain

Ballet Mekanikoak, bere modernismoa inposatzen du, bai soinuarena, bai jestuena. Georges Antheil konpositore estatubatuarraren musika instrumentalizatzeak ring batean bezala kulunkatzen ditu dantzarien gorputzak. Borrokan ari direla ematen du. Pianoak, timbre elektrikoak, perkusio multzoak eztabaida biziak sortzen dituzte. Exekuzio-denbora nahiko laburra izanik, konposaketa gehiegikeria baten ondoren bezala amaitzen da, eragozpen gehiegi izan ondoren, eta interpretatzaile akasdunak belarretan etzanda amaitzen dute, ondo merezitako iturrietara itzultzeko.

Rue du théâtre, Christelle Zamora • 2007ko agorrila