Une dernière chanson

Reimseko Operarekin hamar urteko lankidetzaren berri emateko eta publikoaren leialtasunari eskerrak emateko, Thierry Malandainek, bere konpainiarekin, balet berri bat sortu zuen 2012ko apirilean, 10 dantzarirentzako Azken Kanta bat izenekoa. 2001ean Aux marches du Palais diskoa agertu zen, Vincent dumestreeta Le Poème Harmoniquek zizelkatutako “lehengo Frantziaren erromantze eta damuen” bilduma. Garaian, Thierry Malandainek abesti tradizionalen album hori hartu nahi izan zuen, baina Benjamin Brittenen Folksongs lanetan eta Luciano Berioren lanetan oinarritu izan zen, Tristan eta Yseulten erdi aroko musiketaz mintzatu gabe, edota Blé Noir baletan erabilitako bretainiar air tradizionaletaz, estimatu zuen momentu onaren beha egon behar zela. Urteurren horretarako, iruditzen zaiona eskaintzeko askatasuna ukanez, Beethovenen azken sonatetako baten eta Vincent Dumestren Aux marches du palais-ren artean ezin hautatuz egonez, azken disko hori hartu du, amestera laguntzen baitu. Haren hitzetan ” gizateriaren unetzat nahi den apar arineko balet bat da, une batean, bizitza gogorra, kezkatua eta tristea ahanzteko. Emozio samurrenak dituen baleta. Nahiz eta malenkoniari amore eman ahal badio ere, ondo amaitzen den guztiaren xarma izango du. Azken baso bat, azken eguzki izpi bat edo azken abesti bat gozatzen dugun bezala.”

Dantza Kritikaren Sindikatuaren 2012ko Sari Nagusia, Une Dernière Chanson  […] benetako harribitxia da. Kantu bakoitza izugarrizko inteligentziaz eta samurtasunez tratatua da, eta benetako taula bizidun bat osatzen du, arintasun paregabekoa. Konpainiako dantzari guztiek grabitaterik gabekoak dirudite eta beren onena ematen dute dantza superlatiboko ordu erdi hori bikaintasunera eramateko.

Alta Musica, Olivier Brunel • 2012ko irailaren 9a