Icaren hegaldatzea

Serge Lifar omentzeko sortu zen baleta, Suite en Blanc (1943) eta Les Mirages (1947) filmen bidez. Gizonak haien baldintzetatik ez gorago altxatzea gonbidatuz, Icaren mitoaren morala antikoak harrotasunaren aurkako abisua da. Alta, pisuaz libratzeko gizakiak duen asmoaren irudi sinbolikoa ere bada Icare. Nerabeari desobedientzia leporatuko diote, Jainkoei desafio egin nahi izateagatik. Baina, eguzkira hurbilduz, agian hurbilagotik baino ez nuen nahi maitatu? Hasieran labirintoa dago, Gizakiaren eta bere izaeraren antzezpena, baina baita Icare iluna, argirantz makurtzen den antzokia ere. Joko honetan, Minotauroa han lurperatutako munstro bihurtzen da. Animaliaren menderatze lausoa hausteko suntsitu behar duen kimera. Matxinatzean, Teseo da, izaki bat hiltzean, askatzeko. Arianek, munstroaren ahizpak eta Pasiphaéren alabak lagunduta, labirintoaren iluntasunetik ateratzea lortuko du, haren dimentsio argitsu eta sakratua baieztatzeko. “Labirintoaren mito guztiek modu batera edo bestera kontatzen dute istorio laukoitz hori: bidaia, proba, hastapena eta berpizkundea”, idatzi du Jacques Attalik. Resurrekzio hori Minotauroaren, Teseoren eta Icaren metamorfosiaren bidez egiten da hemen. Ilunetik argira sartzen den interprete bera da. Haren ondoan, Arianek, ilargiaren eta eguzkiaren alabak, bidaia honen haria desbiribilkatu du, ohiko oroitzapenei egokitzeko.

Thierry Malandain