Don Juan

Don Juan, emakume guztiak seduzitzeko ona, Espainian jaio zen urrezko mendean. Eta harrezkero, sortzen dituen literatura inspirazioen arabera, Commedia dell’artetik gertu ikusten da, pentsalari libretik, jupon-lasterkaritik, malenkoniatsutik, absolutu-sedimentutik, karrera liluragarri horrek ia agortzen ez duen arte batetik. Gluck eta Angioliniren aburuz, Molièrek libertin zirriborratu zuen. Ezaugarri horiek gordetzen ditugu, eta adierazpen berriagoak esleitzen dizkiogu. Gustatzen zait emakumearen bila dabilen pertsonaia bat. Berak bilatu ezean? Egun batez gelditu eta benetan maitemintzea nahi du arrazoiak. Baina Don Juan ez da zentzuzkoa, ez du inor errespetatzen, blasfemia. Mistiko bat iruditzen zait, estasia bakarrean eta mugiezintasunean ezagutu ezean, etengabe ibiltzen dena anizkoitzaz gozatzeko. Ekintza-gizona da, eta iraganeko momentuaz bakarrik elikatzen da bestearen gorputzean. Izan ere, desiraren helburutik haratago, une batek osotasuna ezagutzen du. Sensualitatea beretzat eternitatea probatzeko bitartekoa denez, baliteke betierekotasuna bere baitan bakarrik bizitzea; nolanahi ere, ez da gelditzen. Bere bideari jarraitu dio, komandanteak eskua bultzatu dion arte hildakoen erreinura gonbidatzeko. Dena geldiarazten al da, bada, atsedenean?

Thierry Malandain

Thierry Malandainen koreografia xehetasun adimentsuz josia dago, dantzariek astindutako abanikoak diruditen bere eskuen irudiko. Ez da eskuzabaltasun eskasekoa. Dantzari dion maitasunak espezie arraroa bihurtzen du.

Les Echos, Philippe Noisette • 2006ko ekaina