Noé

«Dilubioaren mitoa hainbat tradiziotan ageri da eta, beraren bitartez, Noeren irudi atsegingarriak gizateriaren historian izan den haustura halako bat haragiztatzen du. Iragana bere gain hartu eta etorkizunari begira jarrita, irudi horrek mundu berri baten sorrera sinbolizatzen du, aurrekoa baino hobea den mundu batena. Bigarren Kreazio bat, lehena ezabatzen duena, gaizkiak eta gizakien kaskarkeriak hura hondatu ondoren. Beraz, Adan berri bat, ez lurretik sortua, baizik eta uretatik, Hasieran lehenik izaki hilkor gisa parte hartzen duena, biziaren sinbolo izan aurretik; izan ere, aldi berean matrize eta sehaska den Arkatik irtendakoan, Noek eta haren senideek mundua jendeztatuko dute berriro. Kontakizun hori gisa horretako epopeien ildotik doa, eta maila bat baino gehiagotan interpreta daiteke. Esate baterako, San Agustin saiatu zen frogatzen ezen Arkaren proportzioak giza gorputzaren proportzioei egokitzen zaizkiela, “zeina Kristoren gorputza baita, bai eta Eliza ere”; Paul Claudel-ek, berriz, katedral bihurtu zuen Arka salbatzailea, zeruan zehar zihoan itsasontzi bat. Imajina daiteke, halaber, Noe gizaki kolektibo bat dela, bere arkara igoa iragana ezabatzeko eta hutsetik berriro hasteko, indar berrien bila bere baitako zokorik sakonenetan. Horrexegatik, usoa salbu, bizi berri baten itxaropen-zeinua baita, ez ditugu ontziratuko animaliak; higitzen ari den gizadi bat besterik ez, Noeren irudi sinboliko eta dantzaria eguzki berri baten errainupean.»