Pastorala

Ludwig van Beethovenen Seigarren sinfoniaz ari gara noski. Haren eskuizkribuaren epigrafea ezagutzen dugu: «Sinfonia pastorala, edo Landa-bizitzaren oroitzapena, gehiago adierazitako emozioa, deskribapen pintura baino». Musikagilea naturari biziki atxikia dela adieraziz, hauxe zioen: «Oso zoriontsua naiz basoan, sasietan, zuhaitzetan eta arroketan barrena harat-honat ibil naitekeenean! Ez dago gizonik landa-eremua nik baino gehiago maite duenik»⁽¹⁾; izan ere, txorien kantua eta ekaitza salbu, Sinfonia pastorala lanak sentimendua adierazten du, eta ez hainbeste gauzak imitatu. Patxadari emana eta biziki idealista da; bertan ikus ditzakegu antzinako pastoralaren zidor loretsuak, lehen garaietako inozentzia eta lasaitasuna; are, aureola bat bezala airean, hor dira Atenasko hauts sakratuak, poeten eta artisten irudimenak hiri horren inguruan kantatu baitu garai ugaritan, hiri horrek Edertasuna sortu zuelakoan. Seigarrena bosgarren sinfoniarekin aldi berean konposatu zen (azken hori gizakia haren patuaren kontra erakusten zuen). Bada, haren damuak naturara isuriz, gure irudiko, Beethovenek urrezko aroko Arkadia berreskuratu du: «abeltzainen lurra, maitasun eta zorion betez bizi zena». Hala ere, urrundu gaitezke errealitatetik? Atenasen aurriak laneko motibo batzuei eta 112. Kantatari uztartua (azken horrek Itsaso barea eta bidaia zoriontsua zuen izenburu), “Bidaide alderrai” baten, heroi erromantiko gisako baten, urratsei segituz, Pastorala lanak antzinate helenikoa ekartzen du gogora, nostalgia eta perfekzio artistikoaren gunea balitz bezala, jatorrizko argiaren edertasunaren irrika neurrigabea duen oinazearen gunea.

Thierry Malandain

⁽¹⁾Thérèse Malfattiri idatzitako gutuna, 1807